Het voelt alsof je op een prettige manier wordt omhuld door dit huis
Eric van Boven en zijn partner Jeroen vullen elkaar voortdurend aan tijdens hun verhaal over de jaren zeventig villa van hun dromen, die ze kochten in 2020. ‘We kwamen binnen en het was meteen kippenvel! We hadden net een ander huis in de buurt gevonden en bijna alles was al rond gemaakt. We hadden zelfs al een nieuwe keuken uitgezocht en toen kwam dit huis te koop. Samen met vrienden zijn we gaan kijken, en we dachten eerst: nee, dit is niet het goeie moment. En het was in hele slechte staat hè: alles was kapot en de planten stonden tot aan het glas, want het had 15 jaar leeggestaan. Muizen en eekhoorns hadden er hun intrek genomen: dat kon je zien aan de nootjes en lege schillen die overal lagen.’
Carte blanche
Andere kopers schrokken terug voor de slechte staat waarin het huis zich bevond en riepen dat alle vloeren en plafonds eruit moesten. Maar wij zagen hoe gaaf de interieurs uit de bouwtijd bewaard waren gebleven: ‘we vonden dat juist fantastisch, cool, een James Bond huis! Dat moet je zoveel mogelijk behouden. Toen hebben we alles op alles gezet om het te kopen.’
De eerste eigenaar, Rinze Siesling, heeft er maar zes jaar gewoond. Hij had net het succesvolle Tandtechnisch Laboratorium van zijn vader, Peter Siesling uit Zwolle, overgenomen en gaf een Zwolse architect, Louis Reinalda, opdracht om een groot landhuis voor hem te bouwen. De architect kreeg ‘carte blanche’ voor de bouw van een riante villa van 600m2 en liet alles door hem ontwerpen: het huis, de tuin en alle interieuronderdelen tot aan de ingebouwde geluidsinstallatie aan toe. ‘Het huis moest vooral groot zijn met veel glas en zuid georiënteerd.’
Spitten in de geschiedenis
‘We kregen drie verhuisdozen met bouwtekeningen van de erven van de derde eigenaar, Marten Eibrink. Ook daar hadden de eekhoorns en de muizen in gezeten, maar het is een hele waardevolle bron van informatie en we zijn dan ook meteen gaan spitten in de geschiedenis. We kwamen op onze speurtocht een verhaal tegen over tegeltjes die Siesling zelf zou hebben opgehaald in Japan, samen met zijn vriendin. We vroegen ons af of dat wel waar kon zijn.’
Eric en Jeroen hebben Siesling en zijn vrouw Jannie direct uitgenodigd voor een bezoek, nadat ze het huis enigszins toonbaar hadden gemaakt. Siesling leefde toen nog en ze waren blij dat ze hem hebben kunnen interviewen. ‘Dat was zo leuk, om allemaal van die gekke details te horen. En het verhaal over de blauwe mozaïektegeltjes uit Japan bleek nog te kloppen ook!’
Ze kwamen erachter dat het huis eigenlijk nog helemaal origineel was: dat wilden ze graag zo houden. Bij voorbeeld in de keuken: ‘we hebben alles zo gelaten en eigenlijk alleen de apparatuur vervangen en de afzuigkap weggehaald. De keukenkasten waren wit geschilderd door de vriendin van Eibrink, maar ze waren er nog wel! En de wit marmeren vloer, de ronde, blauwe mozaïektegels aan de wanden en ook de tafel- en aanrechtbladen van wengéhout zijn origineel: het is er allemaal nog.’
De flow van het huis
Eric: ‘Het enorme pluspunt van de villa is dat de woonvertrekken geen deuren hebben: je ervaart de flow van het huis, er zijn overal doorkijkjes.’ Jeroen: ‘Overal heeft het huis een intimiteit: het is open en je kan elkaar horen, zo voel je je met elkaar verbonden, van keuken tot slaapkamer: dat is een afstand van zo’n 30 meter!’ Ze zijn het erover eens dat het voelt alsof je op een prettige manier omhuld wordt door dit huis: ‘je voelt je nergens verloren ondanks dat het zo groot is.’ Dat maakt dat het niet te groot aan voelt als je alleen bent, maar je kan er ook geweldig ‘entertainen.’
‘De fijnste plaats in huis is wel de royale zitkuil met open haard en het bedieningsmeubel van de muziekinstallatie. Zo’n ding is letterlijk een ‘conversationpit’.’ Vanaf het muziekmeubel kunnen trouwens bijna alle vertrekken van muziek worden voorzien: ze hebben allemaal hun eigen bedieningspaneel. ‘Eigenlijk heeft het hele huis een fijne, mooie sfeer. Vooral in de avond is het prachtig, omdat er overal sfeervolle verlichting is.’
Behoefte aan kennis over moderne materialen
‘We wilden het huis graag verduurzamen, maar echt heel specifieke kennis is lastig te vinden. Je wilt behouden wat je hebt, maar ook zorgen dat je goed voorbereid bent op zaken van onderhoud en instandhouding.’ Piepschuim bijvoorbeeld was een materiaal om mee te isoleren in de jaren zeventig. Een erfgoedambtenaar zou zeggen: wat doe je daar mee, ga je het vervangen, of wil je het behouden, omdat het deel uit maakt van de originele bouwsubstantie? De eigenaren zeggen: ‘dat is niet zo’n moeilijke vraag: vervangen door meer duurzaam materiaal. Het zit weggewerkt achter het hout dus is niet in het zicht.’
En restauratiebedrijven moeten zich ook specialiseren in het in stand houden van moderne bouw- en afwerkingsmaterialen. ‘Neem nou ons ‘krabstuc’, heel kenmerkend dik aangebracht stuc met grote leemtes die schaduw en dus tekening geven aan het oppervlak. ‘Wie kan dat nog aanbrengen als het moet worden aangeheeld? Onze ervaringen zijn niet heel positief op dat vlak.’
Hoe ga je tewerk bij verduurzaming?
‘Het is een kwestie van faseren: wat ga je eerst doen en wat kan wachten tot later. Wij hebben het dak geïsoleerd: er ligt een laag isolatie op: een verhoging van de boeidelen die je nauwelijks ziet. Het heeft wel een afwateringsprobleem veroorzaakt denken wij; we hebben hier en daar een overstort aangelegd.’
‘Spouwmuurisolatie had in ons geval weinig zin: we hebben meer glas dan spouwmuur; de originele Thermopane, dubbel glas puien kunnen gemakkelijk worden voorzien van dikker glas, maar het is nogal een oppervlak, dus daar gaat wat tijd overheen voordat het allemaal is vervangen. De huidige luchtverwarming is niet erg efficiënt. We kunnen vloerverwarming aanleggen onder de ruimten die met tapijt zijn bekleed; maar de marmeren vloeren willen we sparen!’ Met installatie van een moderne warmtepomp op de plek waar voorheen de oude airco-installatie stond is een mooie stap in de goede richting gezet.
Zelf aangevraagd: de monumentenstatus
‘Voor ons voelt de monumentenstatus van gemeentelijk monument als een erkenning van de kwaliteiten die wij zien in het ensemble van huis, tuin en interieur. Het is een bevestiging van onze visie en van ons werk dat in het teken staat van het behouden van een uniek landhuis uit de jaren zeventig; een post 65 gebouw!’
Wat het huis waarschijnlijk heeft gered is dat het 15 jaar leeg heeft gestaan en overwoekerd is geraakt. Anders was het al lang gerenoveerd of erger nog: gesloopt vanwege de goeie locatie. ‘Het moment dat wij het kochten was dus eigenlijk juist precies het goede ogenblik dat het te koop kwam. Nu het gemeentelijk monument is heeft het ook een beschermde status en zal de architectuur en het bijbehorende interieur en de tuin voor de generaties na ons behouden blijven om ervan te genieten.’
Bekijk het huizenportret: klik hier!
Tekst: Barbara Laan
Foto’s: Bert Muller
Copyright: SHI/BMbeeld 2024
